به گزارش پایگاه خبری کرج امروز، شهرهای هوشمند شهرت خود را به عنوان محیط های کارآمد، مبتنی بر داده و متصل به اینترنت به دست آوردند که در آن اطلاعات به طور یکپارچه برای ارائه کیفیت بهتر خدمات دولتی به اشتراک گذاشته می‌شود.

از آنجایی که این فناوری دائماً در حال تغییر است، رهبران شهری باید اجازه دهند تا گروه‌هایی که از خدمات محروم هستند پیشنهادات خود را ارائه دهند. شهروندان، کارشناسان تجربه زیسته شهرهای خود هستند. آنها کسانی هستند که روزانه در حین کار، مطالعه و ساختن زندگی خود از این خدمات عمومی استفاده می کنند. کیفیت این خدمات اساساً اولین شاخص کیفیت زندگی در هر سرزمینی است. اگر شهرهای هوشمند به شهرت والای خود عمل کنند، از این هوش جمعی استفاده خواهند نمود.

مدیریت مشارکتی

تغییرات ارضی، افزایش نابرابری، تغییرات آب و هوایی و عدم اعتماد به ادارات دولتی چالش های جهانی هستند که فرصتی را برای تجدید نظر در دولت شهری فراهم می کنند. از آنجایی که این چالش‌ها ما را به آینده‌ای نامعلوم سوق می‌دهند، شهرها می‌توانند شهروندان را به عنوان بازیگران فعال در طراحی این سیاست‌ها برای ایجاد اکوسیستمی از شفافیت و مسئولیت‌پذیری شامل شوند. این تغییر می‌تواند مشروعیت سیاست‌گذاری عمومی را از طریق این پیشرفت فناوری افزایش دهد، اما چگونه دولت‌های محلی می‌توانند اعتماد به این نهادها را بهبود بخشند و همزمان تلاش‌های مشترک را برای دستیابی به آینده‌ای مشترک ادغام کنند؟

حاکمیت مشارکتی مدلی است که بر یافتن راه حل از طریق ارزش عمومی public value)) تمرکز دارد. با ایجاد فضاهایی برای تبادل بین جمعیت، ذینفعان مختلف می توانند برای بهبود مدیریت منابع و ارائه خدمات عمومی با یکدیگر همکاری کنند. حکمرانی مشارکتی یک راه حل سریع برای برابری شهری نیست. این ترکیبی از اقدامات است که فضاهای همکاری شهروندان را فراهم می کند که شفافیت، اثربخشی و مسئولیت پذیری را افزایش می‌دهد. کلان شهرهایی مانند چنگدو (چین)، روزاریو (آرژانتین)، سئول، بوگوتا (کلمبیا) و بارسلونا در حال عملی کردن این مفهوم هستند.

سانتیاگو در شیلی به عنوان یک الگو در کنگره جهانی نمایشگاه شهر هوشمند امسال، برجسته است. برای رسیدگی به این مسائل، کمیته های مشورتی برای موضوعات مختلف در شهر ایجاد کرده اند. اعضای این گروه از دانشگاه‌ها، مراکز غیرانتفاعی‌، بخش خصوصی و غیره هستند. این کنگره‌ها با میزهای کاری موضوعی، شبکه‌های شهرداری و جلسات هفتگی تالار شهر که برای عموم آزاد است همراه است.

کلودیو اورگو، فرماندار کلانشهر منطقه سانتیاگو، بیان داشته که «ما یک رویکرد دولتی باز داریم و زمانی که جلسات تالار شهر خود را برگزار می‌کنیم، نتایج جلسات و سپس طراحی مشترک برنامه‌های اجتماعی را نشان می‌دهیم. به‌جای داشتن تکنسین‌های مجرب، افرادی را در نظر می‌گیریم تا بازیگران فعال طراحی این سیاست‌ها باشند.» این مجموعه از استراتژی ها به سانتیاگو اجازه می دهد تا تمام اقشار جمعیت را پوشش دهد. این فرآیندها سبب می‌شود تا همه شهروندان قادر باشند دغدغه‌های خود را بیان کنند و  این دیدگاه ها و نگرانی ها بعدها در سیاست های جدید گنجانده خواهد شد.

مردم برای یافتن فرصت ها به شهرها هجوم می آورند. باید از خود پرسید چرا کشورهای با تولید ناخالص داخلی بالاتر، نرخ شهرنشینی بالاتری دارند. پیوندهایی که با گرد هم آوردن تعداد زیادی از مردم و مشاغل به وجود می‌آید، سبب نوآوری می‌شود و اقتصاد را تقویت می کند. اقتصاد دیجیتال تأثیر مشابهی دارد، اما مانند اقتصاد سنتی، مردان و زنان از مزایای یکسانی برخوردار نیستند.

فرااتصال، استاندارد جدید و ستون فقرات اقتصاد دیجیتال است. اقتصاد دیجیتال نتیجه همه فعالیت های اقتصادی است که توسط میلیاردها اتصال آنلاین روزانه توسط افراد، مشاغل، دستگاه ها، داده‌ها و فرآیندها ایجاد می شود. متأسفانه همان نابرابری جنسیتی که در دنیای فیزیکی وجود دارد تکرار می‌شود. این تأثیر را نمی توان دست کم گرفت. بیش از ۹۰ درصد مشاغل در سراسر جهان دارای بخش دیجیتال هستند. دیجیتالی شدن بر نحوه تعامل کسب و کارها و نحوه دستیابی مردم به خدمات، اطلاعات و کالاها تأثیر می‌گذارد.

زمان آن فرا رسیده است که با بررسی شکاف دیجیتالی جنسیتی، از آن در اقتصاد دیجیتال استفاده کنیم. اتحادیه بین المللی مخابرات گزارش می دهد که بیش از ۵۰ درصد از زنان جهان هنوز آنلاین نیستند. در کشورهای در حال توسعه، این تفاوت با ضریب نفوذ اینترنت برای زنان که تنها ۴۱ درصد است در مقایسه با مردان ۵۳ درصد، بارزتر است. در سطح جهان، زنان ۸ درصد کمتر از مردان صاحب تلفن هستند. این نابرابری ها دسترسی زنان به فرصت های ارائه شده توسط اقتصاد دیجیتال را از بین می‌برد.

راه های زیادی برای رفع این مشکل وجود دارد. یکی از آنها آزمایشگاه ویژن (Vision Lab) در لس‌آنجلس است. هدف این ابتکار جدید رسیدگی به نابرابری های شکاف دیجیتال می‌باشد. شتاب‌دهنده ایده‌های تجاری ۱۲ هفته‌ای آن‌ها برای کارآفرینان نوظهور، تغییر دهندگان و سازندگان جامعه باز است. از افراد در هر مرحله از سفر کارآفرینی خود دعوت می شود تا به این رویدادها بپیوندند. شرکت‌کنندگان ایده‌ای برای بهره‌مندی از منطقه دارند و آزمایشگاه ویژن همه چیزهایی را که برای زنده کردن آن نیاز دارند فراهم می‌کند. مربیان فنی آنها را از طریق ابزارهای رایگان کسب و کار آنلاین و دسترسی به فرصت های مالی راهنمایی می کنند. حمایت فراتر از این راهنمایی است. آزمایشگاه ویژن دسترسی به ابزارهای فناوری مقرون به صرفه را افزایش می دهد، برای مشاغل فنی آموزش می دهد، و اینترنت قابل اعتماد و پرسرعت را ارائه می‌دهد. در حالی که این برنامه هنوز نسبتاً جدید است، در حال حاضر زنان بیشتری را قادر می سازد تا در اقتصاد دیجیتال شرکت کنند.

تلاش برای کاهش شکاف دیجیتال

استراتژی بارسلونا برای پر کردن شکاف دیجیتال به عنوان BCN Fem Tech شناخته می شود. در حال حاضر، زنان تنها ۲۶ درصد از نیروی کار ICT در بارسلونا را اشغال می کنند. این درصد وقتی که ما موضوع نژاد و سن را بررسی می کنیم، حتی کمتر می شود. هدف BCN Fem Tech تغییر آن است. این استراتژی بر سه محور استوار است: تحول دیجیتال، توانمندسازی دیجیتال و نوآوری دیجیتال. از طریق این محورها، شورای شهر بارسلونا از طریق بیش از ۳۰ برنامه خود به توسعه یک اقتصاد دیجیتال عادلانه تر کمک می کند تا زنان را در بخش دیجیتال مشارکت بیشتری دهد.

در بوئنوس آیرس، در طول ۱۰ سال گذشته بسیار تلاش بسیار شده تا دیدگاه جنسیتی را در حمل و نقل بگنجاند. امروزه با استفاده از داده‌ها، همه می‌توانند راه بهتری برای رفت‌وآمد در شهر پیدا کنند و این در رابطه با زنان بسیار مهم است زیرا آنها ۶۰ درصد از کل کاربران حمل‌ونقل عمومی را تشکیل می‌دهند. به گفته مانوئلا لوپز منندز، دبیر حمل و نقل و کارهای عمومی در شهر بوئنوس آیرس، زنان به بهبودهای خاصی در فضای عمومی و حمل و نقل نیاز دارند، که به معنای طیف گسترده ای از روش های حمل و نقل است. مانند بسیاری از شهرهای دیگر، زنان معمولاً به دلیل حجم کاری خانگی خود، معمولاً ۵ یا ۶ سفر در روز انجام می دهند، در حالی که مردان معمولاً ۲ سفر در روز انجام می‌دهند.

تلاش‌های دیگر برای کاهش شکاف دیجیتال نیز بر مقامات دولتی متمرکز است. این نمونه ای از "کاوشگرهای دیجیتال" پاریس است که در طول یک سال، همه مقامات دولتی را که به مسائل دیجیتال و نوآوری در جامعه خود علاقه مند هستند، چه رهبر پروژه باشند و چه نباشند، آموزش می دهد. این برنامه با رسیدن به ۳۹ مقام محلی، آزمایش ابزارهای جدید را در کارگاه های عملی و دریافت پشتیبانی فنی برای ساخت پروژه ها ارائه می دهد.

از آنجایی که همه این فناوری در زندگی روزمره ما همه جا حاضر شده است، به راحتی می‌توان از این واقعیت غافل شد که شهرهای هوشمند و اقتصاد دیجیتال هنوز موضوع نسبتاً جدیدی برای دولت‌های محلی هستند. از یک سو، شهرها در حال آزمایش راه‌هایی برای به کارگیری پتانسیل باورنکردنی خود برای گردهم آوردن مردم به سوی مدیریت جمعی هستند. از سوی دیگر، آنها در حال یافتن راه‌هایی برای ریشه‌کن کردن نابرابری‌هایی هستند که در جوامع ریشه‌دار شده است. شهرهای نوآور و فضاهای کلان شهرها باید تجارب ساکنان کم‌برخوردار خود را در برنامه‌ها و اقدامات خود دخیل کند.

ترجمه: محسن راعی